Het is midden in de winter en barre kold. ’s Naachts is er een beste bulte snei evallen. Maor as Piepmoes ’s morgens uut ’t raem kek, schient de zunne gelokkig en een roodbörstie hangt al lekker an een dikke vetbolle te smikkeln.
‘Dan bint de katten zeker nog niet buten,’ dèenkt Piepmoes.
Hij prakkezeert een poosie hiel goed, kreg diepe rimpels in ’t veurheufd en begunt iniens te gniezen.
‘Nou he’k mij toch wat moois uutedokterd, wat zult die katten raer op heur neuze kieken!’
Piepmoes zuch zien waarme musse op, döt zien waarme dasse umme en trekt een paer lekkere waarme haansen an. Nou, en dan proest hij ’t uut van ’t lachen.
Maor wat raer! Hij nemp nóg een paer haansen mit. En nóg een musse. En nóg een dikke, waarme dasse. Is Piepmoes soms bange dat het zo griezelig gloepends kold is? Dat hij twee mussen op mot hebben? En twee paer haansen an? En twee dikke dassen umme?
Nee heur, zo is ’t niet! Hij löp er mit naor buten en legt de dasse, de musse en de haansen op een staepeltie. Dan begunt hij een sneiballe te maeken. Hij ruult de sneiballe deur de snei. Die sneiballe wordt de hieletied dikker. En dikker, en al maor dikker. In ‘t laeste is de sneiballe net zo dikke as Piepmoes zölf. En dan mak hij nog een sneiballe en die wordt ook dikker en dikker. Piepmoes vuult humzölf ondertied nou en dan ies even an de kop. En dan vuult hij mit de haanden weer ies hoe dikke de sneiballe is.
‘Zo zal ’t niet zo veule schelen,’ mummelt hij.’Maor hoe krieg ik nou dizze sneiballe boven op die aandere?’Op dat moment komp net het roodbörstie der an.
‘Wat bi’j toch van plan, Piepmoes?’ vrag ’t veugeltie. ‘Moej maor ies even lustern,’ zeg ’t moesie. Hij flustert de veugel wat in’t oor.
‘Dat is een hiel mooi plannegie,’ kwettert ’t roodbörstie. ‘Ik zal joe wel evenpies helpen!’
Zo bint ze een hiele poze an ’t wark mit zien beiden. En dan bint ze klaor.
‘Ie kunt het verschil haost niet zien,’ giebelt het roodbörstie. ‘Oenze moes van snei lek persies op oe, Piepmoes. Allent, ie bint lange zo wit niet um de snoete as hum!’
Mitiene kraekt der een deure. ’t Moesie en ’t veugeltie kroept gauw vort. Net persies op
tied! Want wie koomt daor hiel stillegies an stappen? Ja, dat kuj netuurlijk wel raoden: Klaos de kaeter en Miep, zien vriendinnegie. Bij elke stap schudt ze zich de snei van de poten. Zo kold viendt ze die.
Opiens blieft ze tegelieke staon. ‘Zie ie wat ik zieje?’ mauwt Klaos Miep in ’t oor. Miep nikt van ja. ‘Nou zal hij oons niet ontkomen, Klaos! Moej ies zien hoe bange hij veur oons is. Ofgemieterd benauwd! Hij is er wit van um de snoete! Nou Klaos, der op of. Ik bin gammel van de honger! Ik hebbe toch zo’n zin an die moes!’
En tegelieke stoeft ze op ’t moesie of. En ja heur, ze hebt hum in ien keer te pakken. Ze vreet hum op, zo rap as ze kunt. In vier happen! Háp, hap, hap en háp!
Maor och heden noch an toe. Wat maekt ze toch een vrumde meraekels! Klaos drokt zien poten op ’t lief en Miep slat mit de staarte in ’t rond.
‘Oh, wat koold! Ik gao d’r an, ik gao dood” röp de kaeter. Mien boek bevrös mij hielemaole!’ ‘En mien boek is ook iene klonte ies!’raost Miep. ‘Za’k joe ies wat zeggen, Klaos? Dit is Piepmoes aginne niet. Die duvelse moes hef oens veur ’t lappie ehölden! Wij hebt een moes van snei opevreten! Oh die Piepmoes, die verrekte Piepmoes! A’k ‘m ooit te pakken kriege……!’
En de katten vliegt rap ’t huus weer in. Gauw bij de kachel!
Woj nog weten hoe ’t verder egaone is? Ze hebt allebeide een weke mit boekzeerte in heur maandtie elegen. Dat hadden ze d’r nou van.
En Piepmoes en ’t roodbörstie? Die hebt de hiele weke lekker buten in de snei espeuld! Zonder dat Klaos en Miep op de loer lagen!