Mien pap zeg: "D'r bint gien kebouters."
En tòch heb ik d'r iene zien!
't Was zundagmörgen, in 't Gieserbos,
ik denk... zo um een uur of tien.
'k Wol net mien veters strikken,
toen heurde ik zachies: "Hatsjie!"
Daor achter 'n bladtien, bij een paddestoel,
stun een hiel klein mannechie.
Een puntmussien op, een lange baord
en een hiel verkolden neus.
Hie was bang veur mij, hie trilde 't oet;
veur hum wa'k jao net een reus!
Ik heb hum mien buusdoek geven,
Daor kan e hiel lang met toe.
Hie keek zo bliede, toen kreup e weg
en ik rende naor mien vao en moe.
'k Heb ze niks zegd, 't hef jao gien zin
Grote mèensen mut dat aaltied eerst zien!
Maor ik weet 't zeker, 't was in 't Gieserbos,
ik denk... zo um een uur of tien.
(ssstt, niet wieder vertellen!)
schriefster: Hermien Boesjes