De ontevreden keuneginne

Der was ies een keuneginne die etrouwd was mit de riekste keuning van de hiele wereld. En umdat die keuning zóveule geld har, dat hij niet wus waor hij der mit hen mus, kochte hij veur zien vrouwe, de keuneginne, álles wat ze mar hebben wol.

Tien auto’s, twintig golden horlogies, viefentwintig golden kettinkies, zeuventig deuzen bonbons en nog veule meer snipsnaorderijen…. In ’t leste har de keuneginne zóveule, dat ze niet meer wus wat ze nog meer wol hebben van heur man, de keuning. Want ze har álles al!

En toen weur de keuneginne, die eerst altied lief en vrolijk ewest was, een lillijke zwartkieker! Aoveral had ze wat op an te marken. ’t Paleis vund ze te klein, de kamers te groot, de stoelen te hard en de keuning te dikke… En bonbons lustte ze óók al niet meer!

Ze har der al zóveule opesnuupt dat ze der hielemaole zát van was en ze ze niet meer kun zién… De keuning zuchtte vake: ‘Wat zul ik mien vrouwgien graag ies bliede maken! Mar ik wete niet meer mit wát….’

Op een dag wol de keuning een endtien kuiern. ‘Gaoj mit?’, vreug hij an de keuneginne. ‘Ach nee, ik hebbe gien zin’, zee de keuneginne en ze gaapte stiekem achter heur haand, zó verveelde ze heur. ‘Gao mar allént. Mar dan muuj mij wél wat moois mitnemen aj weerumme koomt heur!’ De keuning belaofde ’t en gonk vort. Hij kuierde de hiele stad deur en keek veur álle winkelramen of ter niet wat moois te koop was veur de keuneginne.

Mar álles wat hij zag har ze al….. De keuning wordde der verdrietig van. Want hij wol de keuneginne zo graag ies weer zien lachen. Want um de hiele dag tegen zo’n zoer gezichte an te mutten kieken, daor vund de keuning vanzölf niks an….

Al prakkezerend was de keuning de stad uutelopen. Hij kwam an gruunlaanden langes en deur bossen en hij was zó diepe in gedachten dat hij op een ienzaam zaandweggien kuierde veur hij ’t wus. Hij was de weg kwiet! In de veerte zag hij een klein huusien staon en beslèut um daor hen te gaon um de weg te vraogen.

Um 't huusien toe was een prachtige tuun anelegd en in die tuun bluiden de móóiste rozen die de keuning in zien hiele levent eziene har. Vol bewondering bleef hij veur an ’t hekke staon kieken. Mitiene gonk de veurdeure lös en der kwaamp een hiele lieve mevrouw hen buten.

‘Wat een práchtige rozen heb ie mevrouw’, zee de keuning. ‘En wat roekt ze lekker!’ De mevrouw gonk naor ’t hekke toe en zee tegen de keuning dat hij gerust in de tuun much komen, dan kun e alles ies op zien gemak bekieken. Dat dee de keuning. Hij kuierde net zolange deur de rozentuun töt hij mu was en toen gonk hij even uutrusten op een mooi wit baankien dat tussen de rozestruken stund.

De lieve mevrouw kwaamp hum een koppien thee brengen en kwaamp gezellig even bij hum zitten. De rozen bluiden zó mooi, de zunne schiende. 't Rèuk allemaole zó lekker dat de keuning der hielemaole van opknapte.

Mar opiens dacht hij an de keuneginne, dat ze altied zo ontevrène en zeurderig was. Hij mus der diepe van zuchten en de lieve mevrouw vrèug hum bezorgd wat er an scheelde. En hij vertelde heur alles.

Ze dachte een poosien nao en zee toen: ‘Ik wete misschien wel wat! Aj heur nou ies een grote bos van mien rozen mitneemt… Want zokke rozen hef ze vaste nog nóóit ehad en ze roekt zó lekker dat ze der hielemaole bliede van wordt, dat wee’k wel haoste zeker…’ De keuning zien gezichte klaorde op. ’t Leek hum een goed plannegien!

De lieve mevrouw snee de mooiste rozen of, dèu der een deurzichtig pepier ummetoe en plakte baovenop ’t cellofaan (zo het dat deurzichtige pepier) een mooie witte en roze lintenstrik.

De keuning was der zó merakels bliede mit, dat hij de lieve mevrouw een hieleboel geld wol geven. Mar dat wol ze niet hebben. ‘Ik geve niks um geld’, zee ze. ‘Want een mèense wordt er niet gelokkig van. Dat ziej nou mar weer an de keuneginne. Mar aj mij een plezier wilt doen, koomt mij dan mar ies vertellen hoe ’t ofelopen is.’ Det belaofde de keuning en hij gonk toen gauw mit de rozen hen huus.

Toen hij in ’t paleis kwaamp, rèup hij de keuneginne. Die kwaamp en ’t éérste wat ze zee was: ‘Wat hej veur mij mitebracht?’ De keuning gaf heur de rozen. Ze ropte ’t papier an flarden en trök ’t mooie lint kepot. Ze keek kwaod naor de rozen. ‘Bah’, zee ze en keek nóg zoerder as aans. ‘Bah! Rózen! Kuj niks beters bedèenken? Doodgewone rozen, hoe duur ie ze mit te nemen!'

Bedroefd zee de keuning: ‘ ’t Bint de mooiste rozen van de wereld en ze roekt zo lekker! Roek der nou ies even an, dan wor ie vanzölf bliede!’ ‘Ik wil ze niet hebben!’, krijste de keuneginne en ze smeet de rozen in een hoek.

De keuning gonk bedroefd de kamer uut en lèup diepe in gedachten weerumme naor de lieve mevrouw van de rozentuun. Die treustte hum zo goed as ze kun en zee dat as de keuning verdrietig was, hij gerust elke dag een poosien in heur rozentuun much zitten, dan gonk ’t vaste wel weer aover. Dat dee de keuning.

Elke dag zat hij even op ’t baankien tussen de rozen en drunk een koppien thee mit de lieve mevrouw. Toen de keuneginne det markte weur ze zo verschrikkelijk kwaod dat ze der niet meer van kun eten! Ze wordde alsmar magerder en magerder en op een dag wèug ze nog mar zó’n beetien dat de wiend heur wegblèus… Gieniene hef heur ooit weer eziene!

En de keuning? Die trouwde mit de lieve mevrouw van de rozentuun en ze leefden samen nog lange en gelokkig.

schriefster: Bonnie Veendorp (spelling anepast deur Jan Tissing)