Toen kwam de wind, die bluus gezwind
de bladties-deken van oes beertien,
hie rilde met zien stompe steertien:
"t Is mij te kold", zee beertien Fleur,
"mij dunkt, ik gao der weer vandeur!"
Toen gung e rap moor weer op stap,
hie weur zo nat van al die regen,
hie dacht: "Wat valt 't mij hier jao tegen,
'k gao weer hen hoes, dat wee'k non vast,
ik kruup wal under in de kast!"
Hie hef gien last daor in die kast
van kolde wind of van de regen,
nee, beertien Fleur die kan dertegen,
hie lig gezellig in een la
tussen de sokken van mien va!