Vrijheid
Hoi ik bin Olivia en ik gao oe een verhael vertellen over de oorlog in Syrië.
Het begunde toen ik zesse was. Ik woonde in Syrië. Mien mamme was hiel ziek. Mien pappe was al overleden en ik haar nog een zussie Lisa. Zij zorgde veur mien mamme. Mamme wordde maor niet beter. Uuteindelijk kwaamp ze uut de tied.
Intussen wordde de oorlog al aarger. Ikke en mien zussie mussen wel vluchten, aans gonge wij ook nog dood, dat wilden wij niet. Ik haar mit mien zussie ofespreuken dat wij morgen gongen vluchten, tenmienen wij zulden het preberen, want wij haren maor iene kaans. Aw betrapt wordden waren wij de sjaak. Dan zulden wij lichtkaans ook vermoord worden. “Het is zowied”, zei Lisa. “Lisa! Ik viene 't zo eng!”, schrouwde ikke. Lisa kalmeerde mij.
Wij gungen de kelder uut. Der stunden overal bewaekers. Wij glipten der langes. Ik wol keihard goelen maor dan waren wij betrapt. Wij waren der eindelijk veurbij. Ik rende zo hard a'k maor kunne. Wij kwamen uut op een weide mit lang grös. Daor musse wij hiel lege blieven. Want aans kunden ze oens zien, dan waren wij derbij. Lisa zei dat wij der bijna bint. “Waor binne wij bijna”, zei ikke. “Bij het waeter, daor is een vluchtboot. Daor kunnen wij op, dan gaow naar een veilig laand waor gien oorlog is”, zei Lisa. “Dat zulden pappa en mamme vaste geweldig vienden”, zei ikke.
Wij waren bij het waeter, ik zei: ”Kiek daor is de boot!” Ik musse bijna janken van bliedschop. Toen wij op de boot zaten, vuulde ik mij een beetie ziek. Lisa zei da'k zeeziek waar. Ik gonge maor even slaopen. Toen ik wakker wordde zaag ik een laand. Lisa zei dat dat Nederlaand was. De kapitein van de boot kun ik niet verstaon, want hij prootte Nederlaands.
Wij kwamen an op een strand. Der waren gien meinsen. Wij waren hielemaole allent mit de kapitein. “Wij bint in Drenthe”, zei Lisa. Wij haren hielemaole niks. Wij haren hiel veule honger. Wij haren besleuten um an te bellen bij huusies. Der was een hiele lieve vrouw, daor muchden wij logeren. Het waren maor een paer daegen, maor elke dag telt. Wij haren honger en dörst. Zij haar een lekkere maoltied emèuken. Der waren kiepepooties, slaot, hamburgers, broodties en mayonaise. Ze haar een hiel lief hondje Coco, hij was old en lui. Maor het biezundere was dat hij een pote miste. Ze vertelde dat hij ook in de oorlog eleefd haar.
De paer daegen waren umme. Wij vreugen of wij nog even muchden blieven. De vrouw zei: “Ik kan nog wel wat hulpe gebruken.” ”Jaaaaa, hiel graeg”, zei ik. En toen waren wij eindelijk weg van de oorlog. En dat huus is het huus waor ik nou wone. En die vrouw is nou mien moeder. En Coco heeft ondertussen al een boel puppy's ekregen. Maor in Syrië is het nog lange niet veilig. Maor ik ben in de vrijheid!!
Jane v/d Heuvel, Burg. W.A. Storkschool, groep 8a, Dwingeloo (vertaoling: Ans Klok)