Opa Frans, de dinomelker
Opa Frans was slim arm. Hie har gien familie en maor ien vriend: zien hond Kwibus. Dat was gewoonweg zien allerbeste vriend. Frans leut hum nooit allén. Hie behandelde Kwibus net of het een mèens was. Daorum vunden paartie mèensen opa Frans een beetie gek.
Op een dag keek opa Frans in de sukerpot. ‘Oei…’ dacht e, ‘der zit nog maor vief cent in.’
‘Dan moe’k maor een baantie zuken, toch?’ zee e tegen Kwibus. ‘In de kraant staot vast wal advertenties. Kiek, daor is ien veur schoonmaker. Maor neuh… dat vin’k niet spannend genog. Hier iene veur dinomelker! Dat klinkt wal spannend, wij gaot oes metien anmelden.’
Even later kwamen ze an bij het juuste adres. De professor heette Dr. Dingspil.
‘Nou, kom op, instappen. Ik wil niet dat iene oes zöt. En nim die hond ok met. Hier hej je anti-dinospray en een emmer. Zuuk een dino, spray en melk. Daornao kom ie hier weer hen.’
Opa Frans stapte met Kwibus in de tiedmachine en drukte op de startknop. Twee tellen later waren ze al in de dinotied. Hie zag een dino en sprayde. ‘Pfoe, ik bin bliede met die spray,’ zee e tegen Kwibus. De dino stun asof e bevreuren was. Opa Frans trök an een speen en der kwam melk oet. Het har een vrumde kleur, een beetie gelig. Toen e een emmer vol har, stapt’e weer in de tiedmachine.
Toen e weer in 2019 was, zee Dr. Dingspil: ‘Nou, aander week weer!’
‘Maor dan kan ik niet,’ zee Frans.
‘Contract is contract,’ zee Dr. Dingspil.
‘Maor wacht ies even, Dr. Dingspil. Kan dit ding ok körte reisies maken?’
‘Oh zeker wal.’
‘Mooi,’ dacht opa Frans. ‘Mag ik de handleiding ies lezen? Ik vin uh… Gloepends interessant!’
‘Tuurlijk,’ zee de dokter.
‘Yes!’ dacht opa Frans.
De volgende dag zulden hie en Kwibus inbreken en met de tiedmachine weerum gaon naor de dag waorop e het contract tiekend har. Daornao zulden ze wal wieder zien.
Zoas ze zegd hadden, zo deden ze. De volgende nacht gungen ze naor het lab.
‘Der staot bewakers. As jij net doet oj rondzwarft, dan glip ik naor binnen,’ zee Frans tegen Kwibus. ‘En veul lawaai maken, heur.’
Kwibus leup naor een paar vuilnisbakken toe en begunde rond te snuffeln. De bewakers zagen dat en weurden ofleid. Undertussen glipte der een duuster figuur het lab in. Dat was opa Frans.
‘Kwibus!’ reup e, intied dat e in de tiedmachine stapte. Kwibus racete naor hum toe. De bewakers kunden hum niet bijholden. Frans drukte op de knop en daor gung ’t hen. Toen ze ankwamen, leupen ze naor het lab. Frans zag zien olde zuchzölf. Hie kreeg een idee.
‘Breur! Wat mooi um je weer te zien!’ zee e.
‘Wie bin jij?’ zee de aandere Frans.
‘Je tweelingbreur. Ik bin dinomelker worden. Stom beroep! Ik kun net even langswuppen. Ik gao!’
‘Oei,’ dacht Frans de olde.
‘Nee, ik tieken niet. Ik gao aandere dinger doen!’ zee e tegen Dr. Dingspil. ‘De groeten!’
Dr. Dingspil bleef verbiesterd staon.
Undertussen was Frans weer in het heden.
‘Hé breur!’ zee een stem. ‘Ik bin miljonair worden! Herken ie mij nog? Je breur! Kom met naor mien hoes!’
Hanneke Seton
CBS De Borgh Börger
(Vertaoling: Jan Germs)