De drei gedaontes.
Jasper en Milan bint mien twei beste vrienden. Wij hebt dezölfde humor en kunt saomen heul hard lachen. Um gekke woorden zoas Biesbosch en worst. Wij holt aal drei heul veul van freerunnen.
En wij holdt heul arg van hutten bouwen. En daorum heb wij ok een heule mooie hut op de heide staon. Het is een soort grote holten iglo en je kunt er met maximaol vief kinder in.
Op een gewone woensdag waren wij bij ouze hut an’t speulen. Het was veer uur en wij wollen net naor hoes tou gaon. Mor een grote lichtflits heul ous tegen. Een breide, lange straol schöt de grond in en wij wordt de lucht in drukt en valt op het mos. Toen wij weer bijkwamen wast al heulemaol donker.
De heide zag er in ein maol heul ans oet dan overdag: duuster en eng. De kromme bomen leken net gedaontes die over het veld sluupt met heur vouten in de mist.
Ineins flusterde Jasper: Volgens mij heur ik een wolf hoelen.
Milan en ik spitst ouze oren. Daor was het geluud weer. Auhoew…auhoew… Wij keken mekaor an. Milan stun te trillen op zien beinen. Wegwezen hier, zee ik.
Wij wollen vortrennen, mor een grote spierwitte wolf heul ous tegen. Met grote gruine ogen keek hij ous an. Hij dee zien bek open en het zag der oet asof hij op ous aof wol springen.
Ineins jankte hij en draaide zich um. Ik keek naor Milan en Jasper, mor zij stunden der niet meer. Milan was een wolf van wind en Jasper een wolf van waoter. Ik wol heur de witte wolf anwiezen en zag toen dat ik zölf ok een klauw har. Een klauw van vuur.
Asof wij het hadden aofsproken renden wij alledrei tegeliek op de witte wolf an. De witte wolf begun te rennen, sneller en sneller. Hij verdween in de mist. Jasper , Milan en ik gaven mekaor een high five. Ineins vernammen wij dat wij weer gewoon waren. Jasper zee: Poeh hee dat was een gebeurtenis!. Milan zee: dat ku’j wel zeggen ja.
Wij keken um ous hen en zagen in de verte ouze hut. Toen wussen wij weer waor wij waren.
Wij leupen het pad aof naor de hut en kreupen derin. Het was te laot um nog naor hoes te gaon en wij besleuten um in de hut te blieven slaopen. Ik zee tegen Milan en Jasper: Nou huif wij nooit meer bang te wezen as der wat engs gebeurt, want wij weit nou dat wij in drei heule starke wolven verandert as dat neudig is.
De volgende mörgen weurden wij wakker. Wij pakken ouze spullen bei mekaor en leupen over de heide naor hoes tou. Ineins zagen wij een meneer. Hij har wit haor en vrömde gruine ogen…
Wij keken mekaor an. Stun der weer wat griezeligs te gebeuren? Toen lachten wij naor mekaor en naor de meneer. Wij freerunden naor hoes en wussen dat wij met ous dreien een fantastisch geheim hadden.
Schriever: Giel, OBS Anloo
Vertaold in het Drèents deur Jannie Brinkman-Wilms oet Anloo, keurnoot Aa en Hunze, Huus van de Taol.
Schreven in het Midden Drents.