SUPERGEHEIM
De schoolbel geet. De kinder van groep 8 loopt almaol hen de klas. Nao een poosie komp der opeens een vrömde, dikke kerel binnenlopen. Hij zöt der smoezelig oet, hef grieze haoren op zien t-shirt zitten. Op zien boksem zit rooie vlekken. ‘Ik bin Sam Hogeberk, vandaog je gastdocent. Ik geef les over fotografie. Over camera’s. Niet op je tillefoon, maor een echte grote met een lens.’ De man stelt zuchzölf netties veur. ‘Ik woon in Raol, op de heide. Mien opdracht veur jullie is um een verhaol te fotograferen. Niet een saai, maor een bezunder, dramaotisch verhaol. Je gaot in groepies van veer: veul succes!’, zeg gastdocent Sam. De juf voogt deran too: ‘Jullie mugt zölf de groepies maoken. Je mugt in heel Raol kommen. Aj der maor wel um kwart over dree weer bint.’
Ze hebt groepies maokt: Nola, Levi, Tess en Sara heurt bij mekaor. Daor gaot ze.
‘Laot we het bos ingaon’, zeg Tess. ‘Jao, good idee’, zeg Levi. Underweg naor het bos bepraot ze waor het verhaol over zul moeten gaon. Dan kriegt ze het over Sam, de man die de les gef. Sara zeg: ‘ik vin het wel een beetie een engerd met dat snorregie van hum.’ Dan zeg Nola: ‘Wat zul hij in zien vrije tied doon?’. ‘Ik dèenk slangen bezweren’, zeg Sara sarcastisch. Ze loopt met zien allen wieder. Underweg maokt ze al een paor petretfoto’s van mekaor. Nao ongeveer een kwetiertie kompt ze an op de heide. Dan zeg Tess plotseling: ‘weet jullie nog toen Sam, oonze gastdocent, vertelde waor hij woonde? Hij zee dat hij bij de heide woonde. Laow het hoesie opzeuken, dan kuw echt zeen wat hij in zien vrije tied döt.’, zeg Levi neisgierig. ‘Eigenlijk kuw dat niet maoken’, zeg Nola. Je zeet an Nola dat ze het eigenlieks wél wil weten. Ze zeukt het hoes en Nola zöt een naomplaotie. Ze schrikt: zöt de naom “Hogeberk” staon. Ze bibbert en zachies zeg ze: ‘Hier is het!’. Het hoes is zwaart schilderd; het lek wel een spookhoes. De loeken bint dicht. Eén zit een beetie lös en kraokt deur de wind. Ze kiekt mekaor an en loopt langzaom naor het hoes.
An de achterkaant bint de raomen lös: stoffig en smerrig. Het groepie veegt het stof derof, kiekt hen binnen. Op de taofel staot lege glaozen en flessen en beschimmelde etensresten, een holten bord met een lös sneden hart! Een groot mes steet rechtop in het taofelblad. Het staol zit under het blood. Een karkas van een Siamese kaoter hangt an een touw. ‘Ieuw!’, zeg Nola. ‘Weet jullie zeker dat dit zien hoes is?’, vrag Tes. ‘Jao, dat zagen we op het naomplaotie’, zegt Sara gemeen. Ze loopt met zien allen naor de achtertuun. Levi mak een sprint en rop van verschrikking: ‘aiaiaiai’. ‘Wat is er?’, vrag Tess. ‘Er zit hier allemaol kleine gaoten in de grond; in één zit een kist. Ik krieg der een raor gevuul bij; dit klopt veur gien meter’, zeg Levi. ‘We maokt de kist open. Ik wil weten wat er in zit’, stelt Tess veur. Levi pakt een schöp en stek het iezer tussen de stukken holt: een kraokend geluud ……. en de deksel vlög derof.
Totaole stilte. Ze kiekt mekaor an met ogen zo groot as schöttelies. Der lig een kat met gries zacht haor in, under het blood, zien börstkas open sneden, het hart deroet. Levi begunt te reren. ‘Dit is Kato, oonze kat. De leefste kat die ik ooit had heb. We bint hum al een paor daogen kwiet. Overal hew foto’s van hum ophangen. Ik kun niet slaopen zunder Kato; die sleup altied naost me’. ‘Laow terug gaon naor school’, bibbert Sara. Nola zeg streng: ‘waacht, we moot een fotorippertaoge maoken, weej nog?’. We gaot de moordenaor van dizze kat ontmaskern. Geef hier die camerao!’.
Ze maokt foto’s van de gaoten, de kist en van de dooie kat. Ze prebeert het zo good meugelijk te fotograferen, maor de glinstering van de zun mak het moeilijk. Opeens geet de deur lös. Sam Hogeberk steet daor binnen en kek zien kaomer rond met een smerrige glimlach um zien mond. Hij zöt de kinder en begunt te buldern: ‘Kom hier met die camerao. Ik vermoord je, net as ik de katten heb vermoord’. ‘Ik heb overal foto’s van’, zegt Nola.
De kinder gilt het oet en rent vort zo haard as ze kunt. Sam prebeert ze in te haolen, maor zien schuddende, dikke buuk zit hum in de weg. Ze bint eerder bij school dan hij. De meiden gaot hen binnen en sluut de deur of. Ze roopt de juf: ‘Juf, juf!’. Juf komp anrennen. ‘Wat is der an de haand?’.
‘Hij is een kattenmoordenaor! Sam Hogeberk is de kattenmoordenaor van Raol. Écht waor’, rop Levi.
‘Kiek maor naor oonze foto’s’. ‘Laot maor zeen’, zeg juf. Ze doot de camerao open. De eerste foto’s laot ze zeen. Het gezicht van juf trekt wit vort.
Dan opeens gebons op en geroop bij de deur. Sam is deur het dolle hen. ‘We belt de plietsie’, zeg juf. De tillefoon geet over: ‘Hallo, met de Alarmcentraole van de plietsie. Waor kan ‘k je met helpen?’ ’Wij weet wie de kattenmoordenaor van Raol is. Het is Sam Hogeberk. We hebt alles op foto staon’, zeg juf.
Een toertie laoter komp de plietsie der an met gillende sirenes. Sam prebeert nog met zien dikke lichaom vort te rennen en röp: ‘shit, mien supergeheim is ontmaskerd!’. De plietsie bekek de foto’s en röp haard: ‘Halt, in naom der Wet, Hogeberk!’ Sam stopt met schreeuwen; hij wordt in de boeien slaogen en aofvoerd.
Schriever: Puk Langedijk, Jan Thiesschool groep 8a
Vertaold in het Drèents deur Janny Bruins oet Raol, keurnoot Aa en Hunze,
Huus van de Taol.
Schreven in het Midden Drents.