Reina

Matthijs woonde met zien va en moe an een straot met veul bomen. Der stunden almaol mooie, lichte huzen langs de straot. Maor op de hoek an het èend van de straot stun een aold huusien, waorof een olde vrouw woonde, hielmaol allent. Een olde vrouw zoas elke buurt die wel hef. Die heur niet al teveul met aander mèensen bemuit. En waorof ok de buurt zuch niet te veul met liekt te bemuien.

Hij leup der wel iens bijlangs, langs dat oalde huusien op de hoek. Het stun schuun tegenover het huus waorof e woonde. Het huusien was uut een tied, dat er nog met peerd en waogen reden weur, en een ijsco nog schepijs was, toen zien grootmoeder nog een jong wichien was. In dat huusien op de hoek woonde Reina.

Altied dreug ze donker goed. Van die lange rokken met dikke zwarte kousen derunder. Ze leup ok enigszins veurover, en haar aaid een kopdoek um. Heur gezicht was smal en vol plooien, het haar wat weg van een muzekoppien. En ze was witter as gewone mèensen, lichter ok. Veur Matthijs haar ze wat angstanjaogends. Hij neumde heur dan ok "de heks". Of ze ok warkelijk tovern kun, in staot was aandern kwaod te doen wus e niet. Haar ze contacten met de duvel? Hij haar der nooit wat over heurd. Maor toch was e slim benauwd veur heur, net as alle aandere kinder in de straot.

De maon scheen deur het slaopkaomerraom. Matthijs lag aan Reina te dèenken. Hij zag heur op een bessem langs de hemel vliegen, intied dat ze akelig lachde. Achter heur an vleug een hiel zwarm vleermuzen. Hij dacht dat Reina heksen kun en dat ze je blauwvarfde aj lilluk tegen heur dee. Of dat ze een kikker van je meuk aj heur nareup. En ok dat je neus begun te gruien aj mal over heur dacht. Maor het allervrömdste was, dat as Matthijs in slaop veul, ze maor zo verdwienen was.

Maor op een dag mus e naor heur toe, met zien moe met. As een kalfien dat de koe volgt, drukte zuch stief tegen zien moe an. Ze belde an, en Reina dee veurzichtig de deur lös. Ze gungen met 'nbeidend naor binnen. En zo kwam e in het huus van de heks.

Toen ze de jassen ophangen hadden, gungen ze hen een grote, duustere, wat aoldmoodse kaomer. Op de potkachel stun de kovviepot te prutteln. En op taofel haar Reina koppies zet. Veul mooiere as bij hum thuus. Van die dunnen van porselein, met mooie kleurige bloemegies.

Reina vreug Matthijs of e wat drinken wol. Hij verstun heur eerst niet, maor toen e deurhaar wat of ze vreug, zee e "ranja". Toen Reina hum het glas gaf, vreug e zuch of of e het wel opdrinken mus. Hij was stief benauwd dat ze der wat indaon haar. Zien moe lachte hum toe, gaf hum een aai over de bol en zee: "drink maor lekker op, jong." Maor Reina zee niks, ze gniflachte allent naor hum.

Van het gesprek van zien moe en heur begreep e niet al te veul. Het gung over contributie of zowat. Het duurde al met al zowat een uur. Veur Matthijs leek het wel een hiele naomiddag. Intied kun e evenwal rustig de kaomer bekieken, en hij keek zien ogen uut.

Overal stunden antieke kasten met prachtige vaozen, taofels met dikke kleden, en ok haar ze een kooi met een knarriepietien.

Toen de vesite veurbij was, namen ze ofscheid. Matthijs gung opgelucht de deur uut. Op straot kneep e zien moe nog iens een maol stevig in de haand. Dat dee e, umdat e weten wol of e niet behekst was. Maor verschiensels van hekserij bleven uut.

Hij wus niet hoe of e dermet an mus. Haar e zuch nou vergist, of was e zo handig deur Reina behekst dat e het verschil met niet behekst wezen, niet vuulde?

Matthijs kun die aovend de slaop niet vatten. Hij mus aal an heur dèenken, en an de vraog of e nou deur heur behekst was. Even haar e het gevuul dat zien neus begunde te gruien, maor hij heul hum vast en markte dat ’t niet zo was.

De volgende mörgen kwam Matthijs Reina op straot tegen. Dat was nog nooit eerder gebeurd. Wat bedremmeld zee e heur goeiedag, wol deurlopen, maor zij bleef staon en vreug of de ranja hum smaokt haar. En ok vreug ze of e nog iens een maol met zien moe metkwam. Matthijs raokte hielmaol in de war, en staomelde: "Misschien wel mevrouw."

Haor e zuch nou vergist? Was Reina hielmaol gien heks, niet iene die blauwvarven kun? Vanof dat moment nam e zuch veur um nooit meer over "die heks" te praoten. En Matthijs zee tegen zien vrundties en vrundinnegies uut de straot dat die olde vrouw best aordig was. Want die Reina leek toch meer op zien grootmoe as e altied dacht haar.