Musical

 

 

Evert en Erik zit te niksen in Erik zien kamer. Op boeten miggelt het. Het is zo'n wonsdagnummerdag die maor beter veurbij wezen kan. Sloom tikt de wekker de tied wat wieder.

Ze kunt nargens aans an denken en over proten as over de musical, die ze nei week opvoeren zult op de feestelijke olderaovend.

Evert gaapt. Erik aait Mosterd, de kat die bij hum op schoot lig en nog te lui is um te spinnen.

Evert kreg zien boekie tot de buus oet. Hij giet staon en zeg de zinnen van zien rol op. Hij speult een prins, die under een valse naam metvaart op een luxe zeiljacht vol met rieke lu die ok vekaansie hebt.

'O Annabel, lieve Annabel.'

Erik gnes.

Evert blef stoeken en kek Erik onzeker an.

'Doe ik het soms weer verkeerd?' zeg e en hij giet weer zitten.

'Nee, het gung wal goed, maor ik mus an die lieve Annabel denken,' zeg Erik pesterig.

Lientje speult de rol van Annabel. Annabel is in de musical een mooi en veural een lief wicht. De prins is nog nooit zo'n lief wicht tegenkommen en hij wil met heur trouwen.

Erik wet, dat Evert Lientje niet lien mag.

'Gelukkig is het niet echt,' zeg Evert. Zunder in zien boekie te kieken zeg e: 'O Annabel, lieve Annabel.'                                          

Dunderdagmörgen verwacht meester van heur dat ze een lessie oetwarkt. Hij hef al een paar maol zegd dat ze an het wark gaon moet. Dat ze op heur plek zitten blieven moet. Dat ze heur stilholden moet. Maor de klas kan maor an ien ding denken. De musical. Ze kunt de dag van het feest zowat niet meer ofwachten. Aalgedurig begunt der toch weer iene te proten. Aalgedurig lop der toch weer iene deur de klas.

Meester wordt der sikkeneurig van. 'Ik hol der met op,' zeg e en hij stek de aarms in 't ende. Het wordt stil en iederien giet op zien plek zitten.

' Ik hol der met op,' zeg e nog een maol. 'As jullie non niet as de gesmeerde bliksem an het wark gaot, wor ik rietdekker. Hiele dagen boven op het dak. Lekker rustig.'

Erik vrag, of iene die heugtevrees hef wal rietdekker worden kan.

Meester zeg niks. Hij kek strak de klas in.

Twee uur later bint ze an het rippeteren. Versies zingen. Het klinkt al niet zo vals meer as een paar week leden. Evert kent de zinnen die e zeggen mot van boeten. Hij zucht van opluchting. Het gung hielemaol goed. Maor Lientje speult niet deur. Ze trekt meester an de mouw en zeg:

'Vindt meester ok niet dat Evert der as een hark bij stiet. Zo stief meester. Dat kan toch niet?'

'Kiek naor dij zölf, trut,' zeg Evert.

'Ik stao der niet as een holten Klaas bij,' zeg Lientje nusterig.

'Nog holteriger as een heipaol,' bromt Evert.

'Bedoelst dijzölf zeker,' zeg Lientje.

'Nee ik bedoel dij.' Evert is zo hellig op Lientje dat e zeg: 'Magst bliede wezen dat ik tegen iene die aaid wat te zeuren hef, nog zeggen wil dat ik heur zo lief vin.'

'O meester. Ik wil niet meer met hum speulen. Ik kan niet lief meer tegen die ezelskop doen. Ik wil een aandere prins, meester,' zeg Lientje.

'Deurspeulen Lientje,' bromt meester. 'Ik kan mij niet heugen dat ik de regie an dij overdaon heb.'

'Ja maor meester.' Lientje stek heur vinger in 't ende. 'Ik wil een aandere prins. Evert kan der niks van.'

'Speulen Lientje,' zeg meester. 'Of ik zuuk een aandere Annabel.'

'O, maor meester, dat kan toch niet meester en Evert…'

'Speulen Lientje?' Het gezicht van meester stiet niet zunnig meer.

'Ja meester,' zeg Lientje.

Eindelijk is het zo wied. In het prachtige tenielgoed dat de pappes en mammes maakt hebt, staot de kinder achter het gerdien. Evert is wit um de neus. Het geroezemoes tot de zaal oet is dudelijk te heuren. Het klinkt spannend.

Meester stiet an de aandere kaant van het gerdien. 'Ik doe de opening en jullie doet de rest,' har e zegd. Vanof het toneel bint zien bienen nog veur de helft te zien. Het gerdien is an de körte kaant.

Lientje lop naor Evert toe die achter op het toneel stiet. Ze giet veur hum staon, met de rug naor het gedien toe en stek heur vinger priemend in zien richting. As een ingestudeerde zin zeg ze, met een stemmegie dat zuter is as sukkerwater: 'Dolkies niet zo dreunerig proten en wat smuer lopen heur.'

Glunig döt Evert een stap veuroet. 'Ik zal dij,' heurt e zuchzölf zeggen. Lientje döt een stap achteroet. Evert döt weer een stap, Lientje ok. En nog ien en nog ien. Wel het eerste over de plaanken rolde, weet ze gienien van beide meer.

'Manlu en vrouwlu,' zeg de meester an de aandere kaant van het gerdien. 'Ik hoop daj je vernuvert met de musical.' Op dat moment rolt Evert en Lientje under het gedien deur. Ze komt tegen de bienen van meester tot stilstand, as de pappes en de mammes in de zaal begunt te klappen.