De wereldreis van Pica de Okster

Pica de okster zat hoog in een lindenboom en keek oet over de es. De es, met zien bluiende akkers en Pica daacht: “Wat is de wereld toch groot.” En dat kwam omdat hie in het dierenpark west har en daor har Rubie de struusvogel hum verteld dat e van heeil ver kwam oet een laand waor het aaltied waarm was. Veul waarmer as in Drenthe.

En now zat Pica nao te dèenken over dat laand, waor gien snei vallen zul en aaltied de zun scheen, daor wol e wel is hen, stillegies, want van zien moe much e nooit wied van hoes en zeker niet naor zu’n laand, wied vort. Maor hoe mus e der kommen? Hie was nog nooit wieder west as ’t Horstmansbos.

En toen kwam hum wat in ’t zin; hie har de struusvogel vraogen moten. Maor dat kun nog. En meteen sleuig Pica de vleugels oet en gung weer hen ’t dierenpark. Rubie leuip er te kuiern in de zun en met dat e Pica zaag, reuip e: “Zo, bej der al weer? Wet je moe ervan?

                     
Je mag toch niet zo wied van hoes? “Pica schudde de kop, niks zeggen, vertel mij is hoe moot ik in dat laand kommen waor het aaltied waarm is?” Daor stun Rubie van te kieken. Mus e dat now wel doon? Zowied vort en van zien moe much dat toch niet?

Maor waorum eigelijk niet. De jongen gungen ja toch heur eigen gang, bij de struusvogels was dat ok zo. En dus hef hie Pica even verteld hoe e doon mus. “De wereld is rond, Pica”, zee e, “daorum moej aal maor rechtoet vleeigen, dan kom je over dat waarme laand en aj deurvleeigt, koj vanzölf weer bij hoes. Umdat de wereld rond is.”

Pica hef de struusvogel bedankt en is weer hen hoes gaon. En aanderdaogssmörgens, zien va en moe sleuipen nog, is e der stiekem vandeur gaon. En hie vleuig van de wind, dan kwam e zeker over het laand van de struusvogel, zo daacht Pica.

Maor toen ’t aovend weur, was e zo meuij en zöcht e een waarm steegie op in een groot dennebos. Veur dat e slaopen gung, daacht e nog even an hoes, an zien va en moe. Zulden die ongerust weden? Zien moe vast wel.

Maor hie gung wel wieder, hie wol het waarme laand van dichtbij zeein. Aanderdaogs gung e weer op pad en de wind meuik het hum makkelt, hie vuulde zuk soms net een echte piloot. Toen het aovend was, weur e ongeduldig. Hie har nog het waarme laand niet zeein.

Zul de wereld now echt zo groot weden? Now ja, mörgen toch maor deurgaon. Hie hef zuk een lei stegie opzöcht en het was aanderdaogs nog maor krek locht, of daor gung e weer. En het gung now hiel haard, want de wind goelde deur de bomen, het was zowat störm. Dat was Pica net naor de zin, now kun e makkelt de wereld rond.

Maor wat Pica niet wus, de wind was dreid en hie gung met een geweldige vaort de kaant op, van waor e kommen was. En tegen d’aovend zaag e weer bekende dingen, ok het nust waorin e geboren was.

En Pica bliede, o zo bliede, hie har een reis um de wereld maokt. 

Dat de wind hum weerum dreven har, daor daachd’e hielendal niet an… Wel vund e het vrumd dat e het waarme laand niet tegenkommen was. Netuurlijk niet zeein, umdat het zo haard gung.

Weer in hoes kreeg e een flink pak klappen van zien va. “Snotneus”, zee e, “jij een wereldreis maoken? Dat is wat veur de ooievaar. Oonze vleugels bint veuls te klein.” Maor as Pica zo now en dan weer hoog in de top van de lindenboom zit, dan dreumt e van de wonderlijke reis um de wereld.

En zien va mag zeggen dat het niet gebeurd is, Pica wet wel beter, hij was er toch zölf bij?

schriever: Bart Veenstra