De Hordawei

‘Moi.’

Ze plofte naost de kirrel met ‘t grieze kuufhaor.

‘Goiedag, jufferie,’ zee de kirrel mit speulse eerbied.

’t Wichie sleug de haand veur de mond en gniffelde dat heur peerdesteertie der van daanste.

 ‘Wat döst?’

‘Ik zit op een baankie in de zun’.

‘Ja…,’ protesteerde ze. ‘Dat zei’k ok wel. Ik bin al zeuven, heur.’

‘Tou maor… Al een huile daome.’

Het wichie gung wat rechter zitten. ‘Waorom zitstoe hier?’

‘Ik waacht op mien hospita.’

‘Je wattes?’

De kirrel scheut in de lach. ‘Mien hospita.’

‘Wat is een… hopstia?’

‘Hos-pie-taa’ herhaolde hij langzaom en dudelk. ‘Het vrouwgie oet het hoes hier aachter…’

‘Buurvrouw Heida! Die is al slim old. Wel honderddartig jaor! Ik dèenk dat ze bie Sunterklaos in de klas zeten het. Ze is huil aordig, maor ok zielig, want ze is huilemaol allèn.’

‘Kiek es an. Ja, vrouw Heida. En ik gao zörgen dat ze neit meer allèn is.’

‘Dat vin ik leif. En dan worst mien buurman, want ik woon daor.’ Ein vingertie wees naor de overkaant van de straot.

‘Gezellig.‘

‘Ja.’

Ein toertie zaten de kirrel met het grieze kuufhaor en ’t wichie met het peerdesteertie zwiegend naost mekaor op ’t baankie in de zun.

‘Wat zit der in dien koffer?’ Het hoge woord was der oet.

‘Doe bist wel neisgierig, hè?’

‘Nee heur. Ik wil gewoon graog alles weiten.’

Hie keek ’t wichie an de aandere kaant van de koffer an.

‘Der zit wat slim biezunders in dizze koffer,’ zee hij saomenzweerderig.

Grote ogen keken weerom.

‘Wat dan?’ fluusterde het wichie.

De man keek even om zuch hen om ’t zo gewichtig meugelk te maoken en boog naor ’t wichie tou.

‘In dizze koffer…’ zee e en keek nog even om zuch tou, ‘...zit mien hordawei.’

’t Wichie fronste teleursteld. ‘Wat is dat nou weer… En is ’t zwaor?’ Ze drukte veurzichtig tegen de versleten broenleren koffer met ’t oetrekte hengsel.

‘De hordawei kan huil zwaor wezen. Bist zeker dast het weiten wilst? Neit elkenein wordt bliede van de hordawei.’

‘Nou, ik bin een groot wicht. Op schoul mout ik reken en daor wor’k ok neit bliede van.’

De kirrel klopte op de koffer ‘Dan dunkt mie dast old en wies genogt bist om te heuren over de hordawei’ en begun te vertellen.

‘Om de hordawei te vinden, most dien best doun. Neugels, most weiten, maoken dat e neit makkelk te zein is. Goenend kieken der daordeur neit naor om.

’n Huil koppel binnen der bang veur, lopen der veur vort of zeggen zölfs dat ’t neit bestaot.’

‘Wat stom.’

‘Dat vin ik nou ok,’ knipoogde de kirrel en gung deur met zien relaos: ‘Mèensen bruken neugels bie toeren umreden dat ze vinden dat de hordawei neit schier genogt is of juust om ‘m lillijker te maoken. As ze der bie toeren aangst veur hebben of der jeloers op binnen. En neugels worden al huilemaol bruukt as ze deur hebben dat goenend het leiver aans hebben. Maor ok al is de hordawei bie toeren neit huil schier, hie is eerlijk en puur en hie is overal. De hordawei wint oeteindelk aalgedurig.’

‘Is der maor ein hordawei op de huile wereld?’

‘Och nee, mien wichie!’ Der binnen hordaweien as vlinders. En bekiek der veural zo veul meugelk en wees neit bang veur die van een aander. Elkenein het zien eigen.’

‘Ikke ok?’ Vreug ‘t wichie vol ontzag.

‘Ik dèenk dast nog een beetie jong bist veur een eigen hordawei; dast hum nou nog leinst van dien mam of schouljuf.’

‘Ik lein nooit wat!’ Het wicht was krek wat verongeliekt. ‘Dan kan ’t allènt maor kepot gaon of vortraoken, zeg mam.’

‘En is dat ok zo?’

Veurdat ze antwoorden kon, rammelde aachter ’t baankie een sleutelbos.

‘Daor is je hopsasa!’

De man met het kuufhaor stön op en kreeg de koffer van ’t baankie. ‘Nou, jufferie, genog praoterij vandaog.’

‘Maor ik heb dien hordawei nog neit zein.’

Hie tikte ’t wichie met de peerdesteerten veurzichtig op de neus.

‘Nee, mien kind. Doe most naor dien eigen hordawei zuiken.’

Hordawei en neugels binnen anagrammen van waorheid en leugens.

 

Umtaold naor het Noord-Drents

deur het Huus van de Taol