Piepmoes en de lampionne
Op een kolde naomiddag zit Piepmoes bij de kachel een glassie waarme brummelsap te drinken. Hij is de hiele dag drok in de wèer ewest. 's Haarfsts mut Piepmoes jao veur zien winterveurraod zörgen. Hij mut zien dat hij zien kelder vol krig mit neuten en beigies en nog veule meer um de winter deur te komen.
Vandaege hef hij de leste ekkels in de kelder estopt. Hij hef nou meer as genog te vreten veur de winter. Daorum zit Piepmoes barre tevreden naost zien kachel en kek hij naor buten naor de regen die tegen de glassies van zien kestiel anslat. 't Is echt novemberweer, de wiend roost deur de bomen en de leste blaeder dwarrelt naor beneden. 't Wordt 's aovends de hieletied een beetie eerder duuster. Nog een weke en dan is 't Sint-Meerten, dan loopt de kiender weer mit hiele mooie lampionnegies de huzen bij langes en zingt ze Sint-Meertenliedties.
Tjonge denkt Piepmoes, dat lek mij toch zo verrekte mooi toe. Wat zo'k ook graeg ies mit zo'n lampionne lopen willen. Moor ik durve niet. Stel oe ies veur dat Klaos de kaeter en Miep op de loer ligt. In 't duuster zie 'k ze ja haoste niet, temiensten Klaos niet, want die is zo zwaart as de naacht. En katten kunt verrekte goed zien in 't duuster. En aj mit een lampionne loopt dan mut 't ja wel goed duuster wezen, aans is er niks an. Piepmoes prakkezeert en prakkezeert. Hij wul toch echt graeg ies mit een lampionne lopen. Kun ik der moor wat op uutvienden, prakkezeert de moes. Der mut toch wat op te vienden wezen zo da'k zunder gevaar mit 'n lampionne de straote op kan,
Iniens springt Piepmoes van zien stoel. "Moor nou geleuf ik da'k wat wete", zeg hij hardop. "Ja heur, door schöt mij wat in 't zin. Da'k door niet eerder an edaacht hebbe. Ik gao vortdaolijk an de gaank."
Piepmoes zöcht van alles bij mekaer um een lampionne te maeken. Kerton, een potlood, een stukkie gom, een schère, mooi deurzichtig ekleurd pepier en liem. Don begunt hij te tieken, gomt nou en dan ies wat bij en tiekent weer wieder. Evenpies laeter knipt hij 't figuurtje uut en plakt der deurzichtig pepier aachter. As hij klaar is mit dat priegelwerk, plakt hij de lampionne in mekaer. Piepmoes stopt een keersie in de lampionne en stikt um an.
Buten is 't intied al aardig duuster zodat de lampionne barre mooi schient. Piepmoes gniest en kek hiel tevreden.
'k Geleuve nooit dat die katten ook moor in de buurte durft te komen", mummelt hij. "Ik wol daolijk die kattekoppen wel ies zien, as ze mien lampionne in de gaeten kriegt. Wat zult ze schrikken."
As 't op de aovend van Sint-Meerten duuster genog is, löp Piepmoes mit de lampionne in de haand zien kestiel uut. In de eendere haand hef Piepmoes een parreplu, want het miezert een beetie. Gelokkig weit het niet te hard. Nou en dan komp Piepmoes een kameraodtie tegen. Eerst 't roodbörstie en dan de dikke doeve. Ze hebt elk een mooie lampionne, maar ze viendt die van Piepmoes 't allermooiste.
"Wat zult die katten fietern as ze joen lampionne in de gaeten kriegt, Piepmoes!" tsjilpt de veugels. "Wij komt morgenvrog wel even anheuren hoe 't ofelopen is."
Niet zo wied van daar sluupt twee katten aachter een paer bentepollen henneweer. Ie raadt het al: 't bint Klaos de kaeter en Miep, 't vriendinnegie van Klaos. Ze krimmeneert an ien stuk deur. 't Is heur feitelk veul te kold butendeure. Moor ja, ze hebt honger en ze zult wel barre graeg een moesie lusten.
"Sssst, stil ies Miep", flustert Kloos. "Volgens mij komt Piepmoes der an. Luster maor en hij is ook nog an 't zingen. Wat is 't toch ook een koenavvel. Now griepe wij hum, reken door maar op!"
"Duken Klaos," blaast Miep. "Wij heurt 't wel as hij vlak bij oens is, dan springe wij hum op de hoed."
De beide katten gaot plat op 't lief aachter de bentepollen op Piepmoes liggen te waachten.
Piepmoes komt al dichterbij. Hij zingt dat 't een lust is. Wat is die moes toch wies mit zien lampionne. Hij stikt hum nog wat wieder in de lacht. En dan gebeurt het... Een gemauw en geraos za'k je vertellen, een lewaai van jewelste!
Piepmoes schrikt zich dood. Maar Klaos en Miep bint nog veule meer eschrukken. Net toen ze Piepmoes griepen wollen, zagen ze iniens een glunige hondekop boven de bentepollen uutsteken. En die hondekop kek zo vals en hef zokke braanderige ogen dat de katten strompelt haast over mekaer, zo bange bint ze, en zó haard wult ze op de loop.
"Help, een hond!" beult ze. "Help oens toch, hij wul oens griepen. Waar komp die hond toch weg, HELLUP!"
De katten hebt nog nooit zo haard elopen. Ze maekt dat ze in huus koomt en ze loot heur de eerste tied ook niet weer butendeure zien. Zó bange bint ze veur de hond.
Piepmoes lacht en hef barre veule schik!
"Dat was een goed idee," zeg hij bij zichzdIf, "um zunnende lampionne te maeken. 't Lek ook net een echte hondekop. Jonge jonge, wat schrökken die katten! Machtig mooi!"
Zingend löp Piepmoes weer wieder. Mit zokken lampionne hoeft hij nergens meer bange veur te wezen.
