Piepmoes an de Liendert
Op een mooie dag löp Piepmoes lekker te kuiern in de zunne. Dat hij dat doen wol, dat hef hij s morgens vrog op bedde al beprakkezeerd.
"As 't een beetje knap weer is, dan wul ik vandaege maor ies naor de Liendert toe. De Liendert is zo'n mooi veentie en ik bin door al in gien tieden meer ewest."
En hij is fluitend op pad egaon.
Moor och heden, vier grote grune ogen keken oenze Piepmoes nao. En twee dikke staarten begunden hen en weer te slaon. De iene staarte is zwart mit een wit puntie en de aandere staarte is wit mit een zwart puntie. Nou weet ie zeker wel over wie ik het hier hebbe?
Juust, over de katten van de buren. De zwarte katte mit de zwarte staarte en dat witte puntie erop is netuurlijk Klaos de kaeter. En de witte katte mit de witte staarte en dat zwarte puntie deran is Miep. Miep is Klaos zien vriendinnegie.
Ie moet weten dat Kloos en Miep al weer niet al te beste plannegies uutedokterd hebt! Ze bint gistern een beetie ondeugend ewest. Daorum hebt ze veur straf niet zo barre veule te vreten ehad van heur baosies. Daorum hebt ze vandaege helderweg honger. Een moesje zul der best ingaan! Ze studden mekaer evenpies stiekem an en ja heur, door slupen ze zwiepstaartend hen. Aachter oenze Piepmoes an!
Piepmoes hef eerst niks in de gaeten. Hij is al een ende van huus en dan heurt hij iniens wat. Hi j leup net te prakkezeren wat veur versie hij nou weer ies zul fluiten? Moor opiens mient hij wat gepoest en geblaos te heuren.
"Ik doe net of ik niks zie of heure", denkt Piepmoes. "Moor het zul mij niks verbaozen as die rotterige Klaos en Miep weer aachter mij an zit." Stillegies loert hij even over zien scholdertie. En ja heur. In de veerte zet Piepmoes Klaos en Miep hoost plat op de boek tussen de gruspollen deur slupen.
"Dat liekt niet zo best," denkt Piepmoes. "Ik bin een hiel ende van huus. Waor kan ik hier vortkroepen, zó dat die rotkatten mij niet te pakken kriegt?"
Intied is hij zowat an de Liendert toe, maar de beide katten ook!
"Kun ik moor hiel wied springen," schot het deur het moesie hen. "Zo wied, da'k over de Liendert kan, dan bin ik die rotkatten kwiet, want katten bint ja doodsbenauwd veur waeter. Der kan gien druppeltie waeter vallen of ze zit al veur de deure te mierken dat ze der in wilt. Ja, ik moet zien da'k an de eendere kaante van de Liendert kome."
En hij hef dat nog moor net bedacht of hij zet een endtie wiederop allemaole pompeblaeder op het waeter drieven. Zul zo'n pompeblad ook nog een katte holden kunnen? Nee, vaste niet! Piepmoes löp zo hard as hij kan naor de pompeblaeder toe en springt gauw op 't eerste blad. En dan springt hij op 't tweede pompeblad. En dan van 't tweede op 't daarde. Net zo vaeke tot hij an de andere kaante van de Liendert is.
Nou, ie mussen veur de aordigheid die katten ies zien. Door stoot ze, zo vals as kreien. "Die smiesterd van een moes is oons weer te glad of ewest," blaost ze. En Piepmoes? Die stiet ze mooi uut te gniezen. Hij hef helderweg schik, dat begriep ie zeker wel!
