Die nacht, toen alle kiederties lekker lagen te slaopen in heur warme beddegies, begunde ’t te sneien. Eerst zachies, later als maor harder. Toen Kobus ’s morgens wakker was en naor buten keek lag der een dikke laoge snei. ‘Mamme,’vreug Kobus. ‘Man, mag ik strakkies in de tune?’Dan gao’k een sneipoppe maken!’
Mamme keek bedeinkelijk. ‘Zul ie dat nou wel doen kereltie? Ie bint zo verkolden as een snippe en ’t is barre kold buten. Blief maor lekker bij mij in huus!’
Maor Kobus zei dat e hielemaole niet meer hoefde te hoesten en hij zien dikke musse op zul doen, zien warme windjack en zien leerzen an en ok nog de gebreide dasse umme knuppen. Mamme mus lachen…mamme mus láchen…
‘Nou, vooruit dan maor deurzettertie!’
En even later stapte Kobus, goed inepakt, de tuun in. Oh, wat lag der een bulte snei! Hij begunde dalijk an de sneipoppe. Eerst meuk hij een dikke sneiballe. Die rolde hij deur de snei tot de balle dik genog was veur het lief van de sneipoppe. Toen meuk hij de tweede sneiballe. Een beetie kleiner as de eerste. Dat was de kop. Hij zette ze bovenop menaar. ’t Begunde al wat te lieken.
Toen zöcht hij een paar takkies die hij middendeur brak. ’t Iene takke weur een mond, van ’t aandere brak hij kleine stukkies of veur de ogen. Uut ’t schurtie haalde Kobus een winterwortel. Dat weur de neuze. In ’t schuurtie lag ok nog een pette van zien pappe. Die zette hij de sneipoppe op de kop. Nou was e klaor. ‘Mam,’reup Kobus. ‘Kom es naor mien sneipoppe kieken! Is hij niet mooi eworden?’
Mamme kwam uut de keuken en keek heur de ogen uut. ‘Prachtig!’ zei ze. ‘Het is jao net of ’t een echte meneer is!’ En toen gung ze gauw weer in huus, want ze weur kold. Kobus bleef nog even naor de sneipoppe staon kieken. Dan dreie hij hum umme. Hij wol in huus. ’t Was tóch wel merakels kold heur. Toen heurde hij een stemme, vlak achter hum.
‘Wel ja, gao maor gauw naor de warme kachel en laot mij hier allent in de kolde staon!’
Kobus keek um hum toe. Wie zei dat? ‘Ja, dat was ik,’ zei de sneipoppe. Kobus zette grote ogen op. ‘Kun ie dan praoten?’ vreug e. ‘Jazeker,’ zei de sneipoppe, ‘ie hebt mij toch zölf een mond egeven. En ik stao hier te vernikkeln van de kolde! Ié hebt mij hier hen ezet, maor nou muj ok maor zorgen dat ik warm word! Ié hebt lekkere warme kleren an, maor ik stao hier hielemaole bloot.’ Kobus keek beteuterd. ’t Was waor wat de sneipoppe zei…
‘Ik…ik…eh… Ik zal wel es even kieken of ik wat kleren veur oe kan vienden,’ zei hij en gung weer naor ’t schuurtie. Een jasse van zien pappe, mit een scheure der in, hung an een spieker en dernaost een old stuk gerdien. Kobus propte alles onder de narm en sjouwde der mit hen de tuun. Daor kleedde hij de sneipoppe an. Eerst ’t jassei van zien pappe. Die was veuls te nauw, de knopen kunden niet dichte. Toen het stuk gerdien. Dat knupte hij um de nekke van de sneipoppe. ‘Zo,’ zei Kobus. ‘Nou bin ie zeker wel lekker warm, hè?’
‘Het muit mij wel, maor ik bin nóg kold. Dat jassie is veul te klein, de wiend weit mij gewoon over de rugge!’ Toen gung Kobus in huus um te kieken of hij op de zolder misschien olde kleren kun vienden. In de gaank zag hij an de kapstok de maantel van zien mamme hangen. ’t Was een lekkere warme mit een teddy-bontkrage… Kobus pakte hum van de kapstok, gung der mit hen buten en dee hum de sneipoppe umme. ‘Eindelijk,’ zei die. ‘Eindelijk word ik een beetie warm!’
Kobus was zó mu van het hen en weer sjouwen dat hij gauw in huus gun gum wat uut te rusten. Zien mamme was in de keuken en meuk een beker lekkere warme sukkeloamelk veur heur beiden. Toen ze der mit in de kamer kwam, keek ze toevallig hen buten. ‘Nou mut het toch ok niet gekker worden, ‘ zei ze. ‘Wat dut die sneipoppe mit mien goeie maantel an?’
Kobus zuchtte. ‘Hij was zo kóld!’ Mamme lachte. ‘Een sneipoppe heurt kold te wezen. Vooruit Kobus, haal dalijk mien maantel weer op.’
Kobus gung hen buten. ‘Mien man wil heur maantel weerhebben,’ zei hij. ‘Ik kan der ok niks an doen.’
‘Och,’ zei de sneipoppe, ‘het gef niet zoveule, want ik geleuve dat de zunne der deur komp en dan word ik vanzölf wel warm.’
Dat was ok zo. Even later kwam de zunne. Ze scheen zo hard op de sneipoppe, dat die warm weur en begunde te smölten. Der bleef niks aan van over as een plassie water, een old jassie, een stuk gerdien en de pette van Kobus zien pappe…
