Ella kan niet niet slaopen. Ze denkt de hiele tied an vanmiddag. Vanmiddag is Sunterklaos ankommen in het dörp! Samen met heur pap en mam stun ze langs de straot um naor Sunterklaos te zweien. En wat was het mooi!
Eerst leup de meziek veurbij. Elle zung ‘Kiek daor komp de stoomboot’ met. En daornao ‘Zie de maon schient deur de bomen’. Sunterklaos zat hoog boven op de rug van zien peerd te zweien naor de kinder. Ella zweide terug. Wat zul ze geern een maol metrieden.
Toen de meziek en Sunterklaos veurbij waren keek ze de straot in. Wat was het toch leeg achter Sunterklaos… Der leupen ja maor twei Pieten met Sunterklaos met. Normaal waren dat er toch veul meer? Haostig probeerden de Pieten nog wat peperneuten oet de dielen, wat hadden ze het drok!
Samen met heur vriendinnegie Jasmijn gung Ella het dorpshoes binnen. Ze leupen naor veuren, zo kunden ze zo dicht meugelijk bij Sunterklaos zitten. Alle kinder, pappes en mammes waren binnen.
Daor kwam Sunterklaos! Wat zag hij der statig oet: een grote mijter op zien heufd, een rooie mantel en glömmende zwarte schoenen. Zien lange baord is spierwit en um zien vinger een ring met een paorse stien.
Sunterklaos gef zien staf an ien van de Pieten en giet op de grote stoel veurin de zaal zitten.
‘Moi kinder,’ zeg Sunterklaos. ‘Wat fijn daj mij allemaol zo feestelijk binnenhaald hebt.’
Sunterklaos kek niet zo bliede. Even is het stil… Ella en Jasmijn kiekt mekaar an. Sint schraapt zien keel en vertelt:
‘Misschien hej het wel zien, wij bint maor met zien dreien dit jaor,’ zeg Sunterklaos. ‘Toen wij in Spanje an boord van de pakkiesboot stapten waren wij met wal virtig pieten. En hier in Nederland bint ze ok allemaol weer oetstapt. Ik heb ze zölf teld. Maor nou weet ik niet waor ze bint.’
Dat kan toch niet, dat de Pieten der niet bij bint. Ella kan het niet geleuven.
Ze kunt toch niet zomaor kwiet wezen?
Sunterklaos vertelt verder: ’Nou der nog maor twei pieten over bint, weet ik niet of ik alle kedogies wal op tied rondbrengen kan. En al die sukkelaoletters en peperneuten, dat mot ok nog... Maor kinder, jullie kriegt allemaol wat, daor kuj van opan.’ Sint wref zuch deur de baord. Ien ding is zeker, alle kedogies zult op de juuste plek kommen.’
Het was een gezellige middag in het dorpshoes: de kinder zungen nog een paar liedties. De pappes en mammes hölpen de pieten um peperneuten en sukkelaoletters oet te dielen en alle mooie kleurplaoten veur Sunterklaos weurden an de muur plakt. Met een glimlach gung Sunterklaos weer vort.
En nou lig Ella in berre, in heur zolderkamertie, te denken an die twei pieten, en hoe ze ál die kedogies rond brengen mot. Komp dat wal goed?
Ze mot in berre blieven van heur olders. As de maon an de hemel stiet komp Sunterklaos vanzölf wal, zeden ze. Maor Ella kan het toch niet laoten. Ze giet op berre staon, op de tienen en schöf het gerdien een klein stukkie opzied: ja, de maon is der! Ha, nou kan ze rustig slaopen gaon.
***
Het is midden in de nacht, Ella lig lekker te slaopen, maor dan kriebelt er wat. Ze vuult wat langs heur voeten strieken. Ze trekt de voeten op en kek slaoperig boven de deken oet. Iniene is ze wakker, met grote ogen zöt ze wat er op het berre lig. Het is een grote, grune veer!
Hoe komp die daor nou?
Dan vuult ze een kolde wind tegen heur scholders blaozen. Ze har het raam toch dicht daon veur het slaopen gaon? As ze umhoog kek zöt ze het slaopkamerraam lös staon. De wind strek langs heur wang.
Het zul toch niet…
dat hier een piet…
nee, dat kan niet.
Weer giet Ella op heur tienen op berre staon en kek neisgierig naor boeten. Ja heur, daor stun Sunterklaos, bij heur bovenop het dak!
‘Moi Ella, slaop ie nog niet?’ zeg Sunterklaos.
‘Nee Sunterklaos, ik sleup echt wal, maor het kriebelde an mien voeten, en toen…tja…toen was ik wakker. Der lag een grune veer, en toen dacht ik…en de wind…’
‘Oh, die veer is vast een verdwaalde veer van mien pieten. Ik bin de kedogies nou an het rondbrengen, met mien pieten en mien peerd. En ik heb gelukkig al een hieleboel pieten weervunden. Die waren alvast op de daken klummen en hebt de namen van de kinder op de stoep tiekend, met stoepkrijt. Zo weet ik precies waor a’k welk pakkie brengen mot.’
Ella lacht, dát is knap bedacht van die pieten. Ella mag van Sunterklaos nog hiel kört op het dak kieken naor alle kedogies. ‘En nou weer lekker slaopen,’ zeg Sunterklaos dan.
Ella kröp weer in berre. Morgen hef ze hiel wat te vertellen an pap en mam.
Het is bijna niet te geleuven, denkt ze as ze heur ogen dichtdöt.
