Aleida, de toverhekse
Midden in de Bargerbos woont Aleida, de toverhekse, in een wit huusie mit een puntdak. 't Hef kleine ronde raampjes en een deure waor een rood lanteerntie baoven hangt. Ja, Aleida hef 't allemaole best veur mekaar! Maar tóch vuult ze heur soms wel arg allennig in dat mooie huusie in de Bargerbos. Want der bint zo weinig heksen meer vandage de dag en der komp nooit ies iene bij heur op veziete. De dieren in de Bargerbos bint allemaole bange ver heur, omdat ze tovern kan. Dus die koomt ok niet. Mit de kabouters is 't net zo esteld. As ze Aleida in de veerte an ziet komen, kroept ze gauw, gauw vurt in heur hollegie onder de grond. Want ze vertrouwt Aleida veur gien cent met heur toverkuunsten...
Op een mooie dag vlag Aleida op heur bessemstok over de bos. Per ongelök vlög ze te wied en komp te laande op de schörstien van een groot huus. Gelökkig bint ter gien meinsen in de buurte en daorumme kik Aleida op heur dooie gemak‑
kie rond. Wat een mooie bloementuun hebt ze hier! En wát zet Aleida tussen de vioolties en de goldsbloemen staan? Een kabouter! Ze kik nog ies goed en dan zet ze dat hij van stien is. 0, wat viendt Aleida dat mooi kiender! Een stienen tuunkabouter! Zukswat wil zij ok hebben
Gauw vlög ze op heur bessemstok naor huus en pakt 't GROTE TOVERBOEK uut de kaste. En verduld! Op bladziede 1300 stiet een kuunsie um een levende kabouter in een stienen te veraandern... Gewoon een toverdraaankie maken en een paar druppels laoten vallen op een échte kabouter. Dan is 't zò gebeurd en is hij in een stienen beeld veraanderd. Aleida schrif op een papiertie wat ze neudig hef om dat toverdraankie te maken. Brandnettels, rooie klaver, slakkenvet, oerkenblad en nog veule meer! Ze pakt alle potties die ze in de kaste hef staon, zet een pannegie mit water op het vuur en ondertied zingt ze mit heur schorre stemme: "Nou zal ik ze ies wat laoten zien. Mit dit kooksel maak ik álle kabouters van stien!"
Dat heurt Krasser, een grote kraaie die in een boom vlak bij 't huusie van Aleida zit. Wat schrikt hij! Die arme kabouters! En as Aleida een kabouter in stien kan veraandern, dan een kraaie ook! En álle dieren van de Bargerbos! Wát een ellende!
Hiel veurzichtig vlög hij naor 't ronde raampie dat Aleida lös hef ezet vanwege de daamp die uut het pannegie komp en les ondertied in heur GROTE TOVERBOEK. "Strooi het oerkenblad in de pan..." Ze grip een pottie, schudt... niks! 't Is leeg. "Hurregatsie, nou mu'k nog weer de bos in um oerkenblad te zuken", bromt ze. Even mien toverboek op de kaste leggen, stel oe veur dat der wat mit gebeurt! Want zonder dat boek kan ik nooit weer tovern."
Dan pakt ze heur bessemstok en vlög de bos in. Krasser de kraaie zot heur gaon. Gauw giet hij deur het ronde raampie hen binnen en pikt het GROTE TOVERBOEK dat op de kaste lig, an flarden en as Aleida weer in huus komp met de oerkenbladties, dan valt ter niks meer te tovern! Alles lig an snippers op de grond, ze kan gien letter meer lezen! Bárre, bárre, wat giet ze te keer! 't Liekt wel een fluitketel, zo gilt ze...
Wil ie graag weten hoe 't ofelopen is mit Aleida de toverhekse, kiender?
Nou ze niet meer tovern kan, bint de dieren en de kabouters van de Bargerbos niks bange meer veur heur. Ze koomt wel ies even anlopen veur een praotie. En dat viendt Aleida toch wel zo gezellig! Ze bewaart koolbladen en wortelies veur de knienegies. En stoete veur de veugels en aandere dieren. As die dat in de gaten kriegt, loopt ze bij heur in en uut...
Op een aovend koomt der ook een paar kabouters en 't duurt maar even, of ze zit gezellig bij Aleida in de kaomer te praoten!
En Aleida kik tevreden de kringe rond en deinkt: "'t Is toch veule mooier um lévende kabouters bij oe te hebben as stienen. Wat bin ik bliede da 'k niet meer tovern kan! Want nou vuul ik mij nooit meer allent".
