Knabbel mien knien is dood
vanmörgen he'k 't zain
Maor hou kin dat nou
hai was nog nait old
Hai was juust nog klaain
Ik ston veur 't hok
met peerdebloumen en roggebrood
Zien vacht leek zo zacht
"Hai mot eten," zee ik,
'"t is net of e op mie wacht"
Pappe zee: "Nee hai is echt dood"
En toun e ‘m optilde
veurzichtig bie zien lief,
leek het net of Knabbel
vannacht bevroren was
Zo raor, zo stief
Wie muiken een koeltje
en legden hom daor in
Zaand derover, kruusie derop
“Knabbel slept,” zee mamme
Ze pakt mien haand, “kom maor met.”
